دلم یه خنده میخواد به همون سادگی

وقتی دو -سه ساله بودم تلویزیون یک کارتون میداد به اسم دکتر دودو  (بهش میگفتن دکتر چکشی)

فکر کنم کمتر کسی پیدا بشه که این کارتون رو یادش باشه(:

یک عروسک انگشتی و دستی بود که یک چکش داشت

مجری برنامه هم اقای ایرج طهماسب یا همون آقای مجریه تو کلاه قرمزی بود.

راستش تنها چیزی که باعث میشد این کارتون رو ببینم چکش دکتر دودو بود

یعنی وقتی این رو برای معاینه رو پای اقای مجری میکوبید من از خنده غش میکردم. شاید صدبار به خاطر این صحنه خندم گرفته بود.

چقدر ساده و بی بهانه میخندیدم.

خوب که نگاه میکنم میبنم خندیدن هم برام سخت شده. خیلی سخت!!! کاش میتونستم مثل بچگی هام برای ساده ترین مسائل بخندم