از مادرم فقط کتک هایی که بهم میزد رو یادمه!!!

پدرم ولی هیچ وقت ما رو نمیزد!!! کلا کاری به کارمون نداشت!!!

همین باعث شده بود فکر کنم بهترین پدر دنیاست!!

دنیای من یک چهاردیواری بود که تنها وسیله ارتباطیش تلویزیون سیاه و سفید بدون میز بود

هیچ وقت نمیدونستم پدر و مادرهای دیگه چطوریند اصلا

فقط فکر میکردم اگه کسی من رو کتک نزنه آدم خوبیه (:

گاهی وقتا خودم رو میکشتم تا یه جوری به پدرم بفهمونم چقدر دوستش داریم . براش نقاشی میکشیدم اون هم مینداخت دور

یک وقتایی که با مادرم دعواش میشد میزاشت بره و قالیچه کوچیک و کتاب قران و یک سری مدارکش هم بر میداشت

اونقدر گریه میکردم و وحشت زده میشدم که قراره از این به بعد با مادرم زندگی کنم که بعد از اون هیچ کسی نیست من رو از زیر دست کتک هاش نجات بده

پدرم برام مقدس بود ولی نمیدونستم تمام کارهای مادرم هم تقصیر اونه. یادمه هیچ وقت تولدمون رو یادش نموند!!! نمیدونست چه سنی هستیم. هر سال روز پدر و روز تولدش تمام تلاشمون رو میکردیم که پدرم سورپرایز بشه(:

روزها گذشت و گذشت و ما بزرگ شدیم. یهو دیدم چقدر دنیای من و بقیه فرق داره. یهو دردها زد بیرون.

زمانی رسید که مادرم فوت کرد!! پدرم نبود!!! ما جنازه رو شناسایی کردیم و از بیمارستان تحویل گرفتیم.

سر خاک هم کسی نفهمید ما عزاداریم . یادمه عمه وسطی ما رو با دستاش هول داد و گفت بچه های خوبی نبودیم.

اونم در حالی که تمام بچگی یعنی از نه سالگی کارهای پخت و پز و شستشو رو خودمون انجام می دادیم. تازه محبتی ندیده بودیم و همش کتک خوردیم. اخرشم مادرم وقتی خیلی مریض بود با هزینه خودمون فرستادیمش بیمارستان(آسایشگاه) چون شاغل بودیم کاری جز این از دستمون بر نمیومد.

بعد از اون هم کسی پیدا نشد حال ما عزادار رو بپرسه- حتی یک تلفن.

 مطمئنم خدا از چنین افرادی نمیگذره